Φιλολογική γωνιά

Θυμήσου…

Να κοιτάξεις τον ήλιο που δύει…..

κάποια στιγμή….

Θα δεις μικρά κόκκινα χνάρια ψηλά, μακριά…

στον ουρανό…..

και τότε…θα θυμηθείς…

θα γνωρίσεις τα χνάρια των χειλιών μου.

Θυμάσαι; σου τα άφηνα παντού

στον καθρέφτη του μπάνιου

με το σ’αγαπώ για καλημέρα

στους τοίχους, στα τζάμια,

στα καραβάκια που σου έστελνα…

Θυμάσαι;

Πόσα φιλιά πάνω στα γράμματα

στους φακέλους, στις χαρτοπετσέτες

γέμισα με τα χνάρια της καρδιάς μου τον ουρανό.

Και σε περιμένω  ΕΚΕΙ…Εκεί ψηλά στο σπίτι μας,

στο σπίτι του πουθενά…

στο σπίτι του τίποτα……

ΕΚΕΙ….που μόνο ελεύθερη αγάπη γιορτάζει….

Και βάφει κόκκινο με τ’άλικο χρώμα των χειλιών σου

Τον  ουρανό!

Ονειρεμένε μου

Ονειρεμένε μου,

ταξίδεψα στη φλόγα των ματιών σου

και στης ζεστής φωνής πρόσταγμα,

ζητούσα να μ’αγκαλιάσεις,

τίποτε άλλο δεν ποθούσα

κι όλα τα αστέρια του ουρανού μου,χάρισμα σου…

να φέγγουν πάντοτε βαθιά μες την καρδιά σου,

αυτή που αγάπησα τόσο πολύ μες τη Ζωή μου!!!

ΘΥΜΗΣΟΥ

Καούνη Μαρία