Δημιουργική γραφή: Τάξεις ασθενών

Εργασία με θέμα : Αν μαθαίνατε πως κάποιος οικείος σας, νοσεί με AIDS πως το θα αντιμετωπίζατε;

 

Τάξεις ασθενών…

Το διαφορετικό από εμένα το βλέπω στην εμφάνιση, στην ομιλία, στον τρόπο σκέψης, στο χρώμα του δέρματος, στην οικονομική και οικογενειακή κατάσταση…. Γιατί όμως μου έμαθαν να βλέπω πάντα το χειρότερο; Για να παίρνω θάρρος. Γιατί πρέπει ......

να λυπάμαι τους άλλους ή να απομακρύνομαι από αυτούς που δεν είναι όμοιοι μου. Γιατί πρέπει να προσέχω, στην κατάντια τους να μην βρεθώ ποτέ.

Γιατί αυτοί ζουν αρρωστημένες καταστάσεις. Γιατί εγώ δεν θέλω να κολλήσω την λέπρα τους.

Με τους πραγματικούς αρρώστους όμως, ποτέ κανείς δεν μου’ πε πως πρέπει να συμπεριφέρομαι. Αν απομακρύνομαι από τους υγιείς ασθενείς, από αυτούς που έχουν την σφραγίδα του γιατρού, πλήρες ιατρικό ιστορικό με εργαστηριακές εξετάσεις και φαρμακευτική αγωγή, τι πρέπει να κάνω ;

Αυτό που καταλαβαίνω, σύμφωνα με τα λεγόμενα τους, είναι να τους ταξινομήσω σε κατηγορίες . Αυτό προσπάθησα. Οι στήλες μου λοιπόν είχαν ως εξής : οι κοντινοί συγγενείς μου, οι μακρινοί συγγενείς μου , οι φίλοι μου, οι γνωστοί μου, οι συνάδελφοι μου, οι συμμαθητές μου, οι γείτονες μου, οι βαριά ασθενείς , οι ελαφρά ασθενείς , οι απλώς τραυματίες, οι ανάπηροι… μπερδεύτηκα. Πολλές οι ομάδες, πολλές οι σκέψεις για το που πρέπει να καταχωρηθεί ο καθένας.

Μετά κόπων έκανα μια κάποια λίστα που αντιπροσώπευε την ομαδοποίηση που τελικά ίσως έχω και στην πραγματικότητα.

Την στιγμή που τα’ χα ξεκαθαρίσει χτύπησε το τηλέφωνο, ήταν μια συνάδελφος, η Μαίρη, ακουγόταν τρομοκρατημένη. Να…. ξέρεις… ο Πέτρος….. μας άφησε … Τι εννοούσε μας άφησε; Βρήκε αλλού δουλειά; Η αλήθεια ήταν ότι πάντα ήθελε να ασκήσει το επάγγελμα που αγαπούσε και σπούδασε. Ο νοσηλευτής της μεταφορικής μας εταιρίας. Είχες πυρετό; Σου πέφτε ή σου ανέβαινε η πίεση; Είχες κανένα μικροατυχηματάκι στην δουλειά; Ο Πέτρος έτρεχε άνοιγε το φαρμακείο (ο Θεός να το κάνει φαρμακείο αφού ποτέ δεν έβρισκες αυτό που ήθελες-κόστος βλέπεις) να δώσει τις πρώτες βοήθειες και τις συμβουλές του. Το έκανε με τόση αγάπη. Κάθε τόσο μας έφερνε περιοδικά και ενημερωτικά φυλλάδια ιατρικού ενδιαφέροντος για να

είμαστε ενημερωμένοι, έλεγε. Τον εμπιστευόμασταν περισσότερο από τον γιατρό μας. Ήξερε το δικό μας ιστορικό, του συζύγου μας , των παιδιών μας…

-Που πήγε ο Πέτρος; ρώτησα με απορία αλλά και με την ελπίδα πως τελικά είχε καταφέρει να κάνει αυτό που πραγματικά ήθελε στην ζωή του. Να βοηθά τους άλλους.

-Δεν κατάλαβες Χαρά, μας άφησε οριστικά … και άρχισε να κλαίει με τέτοιο σπαραγμό…χωρίς να το καταλάβω τα δάκρυα είχαν γεμίσει και το δικό μου πρόσωπο..

-Μα πώς; Τροχαίο; Τι συνέβη;

Μετά από λίγα λεπτά απόλυτης ησυχίας  …

-Χαρά ο Πέτρος, ο δικός μας ο Πέτρος ήταν οροθετικός.

Νεκρική σιωπή. Τι ακούω; Ο συνάδελφος μου, που είμαστε κάθε μέρα μαζί; Που νόμισα πως ήξερα γι’ αυτόν τα πάντα;

-Πότε έγινε αυτό; Εμείς γιατί δεν ξέραμε τίποτε; ρώτησα.

-Έχει καιρό που είχε μάθει για την ασθένεια του απ΄ ότι μου πε η αδερφή του. Αλλά δεν το έλεγε πουθενά. Ζούσε ένα μαρτύριο. Θυμάσαι τότε που είχε πάρει αναρρωτική με πρόφαση τις αμυγδαλές του; Έτρεχε στα νοσοκομεία για εμβολιασμούς και ανούσιες θεραπευτικές αγωγές.

Μου κόστισε. Αυτός ο χαμογελαστός δοτικός άνθρωπος είχε πάθει τέτοιο κακό;

-Αρχίζω και φοβάμαι για όλους μας, είπε η Μαίρη. Λες να έχουμε κολλήσει και να μην το ξέρουμε; Έχουμε παιδιά, άντρες, τι θα κάνουμε;

Της έκλεισα το τηλέφωνο. Οι πληροφορίες ήταν πολλές, ήθελα χρόνο.

Έκλαψα, φώναξα, φοβήθηκα, συναισθήματα μπερδεμένα χωρίς διέξοδο στην λογική.

Λογική! Πήρα τα χαρτιά μου στα χέρια μου, εκείνα με τις λογικευμένες λίστες. Είχα κατατάξει τον Πέτρο σε δύο στήλες : φίλος (γιατί ήταν πραγματικός και όχι απλά ένας συνάδελφος) και υγιής.

Θεέ μου!!!! Αν το’ ξερα ποια στήλη θα είχα χρησιμοποιήσει; Σε ποια τάξη θα άνηκε;

Σίγουρα στους βαριά περίεργους αρρώστους και σκέτο συναδέλφους. Απ’ αυτούς που δεν πρέπει να πλησιάζω. Γιατί αυτό μου έμαθαν και γιατί ποτέ δεν θέλησα να ψάξω την αλήθεια.

 Θύμωσα, θύμωσα με εμένα , με τις ταμπέλες μου, τις λίστες μου, τις σκέψεις μου …

Τον κακό μου τον καιρό! Ποια είμαι εγώ που θα επιλέξω ποιος είναι άρρωστος και ποιος υγιής;

Άρρωστη είμαι εγώ, στην πιο βαριά μορφή. Άδειασα….

Κ. Χ.