Δεκαπενταμελές: τι, πως, γιατί!

Όπως κάθε κοινότητα, κάθε οργανωμένη κοινωνία , έχει προβλήματα, τα οποία απασχολούν τα άτομα που την απαρτίζουν. Εν έτη 2014 τα προβλήματα αυτά είναι αυξημένα έναντι των παλαιοτέρων δεκαετιών. Η οικονομική κρίση η οποία θα έπρεπε να στρέψει το βλέμμα της κυβέρνησης στην παιδεία, ώστε να....... 

 «παραχθούν» πιο συνειδητοποιημένοι πολίτες, πιο μορφωμένοι άνθρωποι, με σκοπό να προσφέρουν στην κοινωνία, άπλα την αποδυναμώνει περισσότερο! Εκπαιδευτικά «συστήματα» εναλλάσσονται το ένα, μετά το άλλο, όπως αλλάζουν οι κυβερνήσεις, αυτό όμως είναι το πολιτικό πρόβλημα της υπόθεσης!
Το ουσιαστικό πρόβλημα είναι ο τρόπος που διαχειρίζονται οι οικονομικοί πόροι, και πως αυτοί καλύπτουν τις λειτουργικές ανάγκες των σχολείων. Για να γίνω πιο κατανοητός, ως προς τα θέματα της διαχείρισης παραθέτω το έξης παράδειγμα: για να αποκτήσει ένα σχολείο εργαστήριο πληροφορικής, πρέπει να το ζητήσει από το υπουργείο παιδείας, και το αίτημα αφού επεξεργαστεί στις ανάλογες επιτροπές του υπουργείου, τότε ικανοποιείται ή όχι, πάντα βέβαια σε βάθος χρόνου (βλέπε από μια σχολική χρονιά έως δυο). Αν χαλάσουν οι υπολογιστές αυτοί τότε η επισκευή τους είναι αρμοδιότητα του δήμου, και το αίτημα κατατίθεται στην αρμοδία σχολική επιτροπή της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Αν στο εργαστήριο που είναι οι υπολογιστές αρχίσει να στάζει το ταβάνι (λογού χάρη) τότε το αίτημα πάει στην σχολική επιτροπή του δήμου, για να το εγκρίνει και να το μεταβιβάσει στην αρχιτεκτονική διεύθυνση, η οποία κάνει διαγωνισμό να πάρει πρόσφορες , ο όποιος διαγωνισμός μπορεί να ακυρωθεί λόγο ένστασης, κοκ…. Η μέση χρονική περίοδος για την αποκατάσταση του προβλήματος γύρω στα ένα με δύο χρονιά.
Το χρονικό διάστημα λοιπόν είναι μεγάλο. Για να τεθούν όμως προβλήματα και να βρεθούν λύσεις, υπάρχουν τα μαθητικά συμβούλια. Τα πενταμελή ανά τάξη και το δεκαπενταμελές ανά σχολείο. Οπότε αυτά είναι  που γνωστοποιούν τα προβλήματα, και ΓΝΩΜΟΔΟΤΟΥΝ.  Όταν λοιπόν παρθούν οι γνωμοδοτικές αυτές αποφάσεις, τότε μετέχουν στο σχολικό συμβούλιο που αποτελείται από καθηγητές, μαθητές, και μέλη του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων (όχι για την δίκη μας περίπτωση), και μετά σε επιτροπές σχολικών κτηρίων και το θέμα ανεβαίνει όλο και πιο «πάνω».  Έχοντας αυτά υπόψη, γνωρίζουμε ποιος  είναι ο ένας λόγος ύπαρξης των μαθητικών συμβουλίων.
Ο πιο ουσιαστικός  όμως, κατά την γνώμη μου, λόγος ύπαρξης αυτών των συμβουλίων είναι το να γεννήσουν , εντός της μαθητικής κοινότητας, αξίες όπως την συναδελφικότητα, την αλληλεγγύη, την συνεργασία, με συλλογικές δράσεις. Να δώσει σε αυτή την κοινωνία, δείγματα πολιτισμού και δημοκρατίας. Βέβαια το να αναλύσουμε την λέξη δημοκρατία που τόσο έχει παρερμηνευτεί στην εποχή που ζούμε είναι δύσκολο και μακροσκελές. Αναφέρω όμως τον βασικότερο λίθο αυτής, που είναι οι κανόνες,  οι νόμοι και η ατομική ευθύνη. Αυτά ορίζουν πως μια κοινωνία παραμένει σε αρμόνια. Οι νόμοι  πηγάζουν από τα χρηστά ήθη  («αντιλήψεις του μέσου κοινωνικού ανθρώπου χωρίς ακρότητες που επικρατούν για την κοινωνική ηθική», αστικό δίκαιο). Το πώς, λοιπόν, «διοικείται» αυτή η κοινωνία, (και όχι εξουσιάζεται) έχει να κάνει με τα μέλη της. Καμία διοίκηση αν δεν είχε την ενεργή συμμέτοχη του «πλήθους», δεν άλλαξε τίποτα προς το καλύτερο, και τα μεγάλα «πολίτικα μυαλά», ανά τον κόσμο, γεννιούνται, ένα,  ανά αιώνα.
Εν κατακλείδι, δεν υπάρχει διοίκηση που να είναι ανώτερη από την γενική συνέλευση που την έχει καθιερώσει, και δεν υπάρχει γενική συνέλευση που να καρπώθηκε προνόμια που να μην είχε την ευθύνη , κάθε ένα μέλος της ξεχωριστά! Αν θέλουμε κάτι λοιπόν, πρέπει να δουλέψουμε όλοι ασχέτως αν κατέχουμε μια θέση στο δεκαπενταμελές ή σε κάτι ανώτερο όπως η γενική συνέλευση. Η ιστορία μας δείχνει ότι οι μεγάλες αλλαγές στην πορεία των λαών, ήρθαν με την ευθύνη που πηρέ ο καθένας ξεχωριστά ή την αδιαφορία που επέδειξε. Εγώ λέω να πάρω την ευθύνη που μου αναλογεί, και νομίζω ότι και εσύ πρέπει να διαλέξεις. Οι αλλαγές θα έρθουν, και μπορεί να μην της καρπωθείς εσύ και εγώ, αλλά οι επόμενοι από εμάς….. τουλάχιστον ξέρεις ότι έβαλες και εσύ το χέρι σου, για μια καλύτερη «σχολική κοινωνία»

Βασίλης Μουκατατζής