Φιλολογική γωνιά: Το άλλο τρένο

Ετοίμαζε τις βαλίτσες τις βιαστικά.. «Δεν αντέχω άλλο! Πρέπει να φύγω, όμως για πού; Δεν ξέρω που να πάω, δεν υπάρχει κάποιος που να με περιμένει κάπου… Πού να πάω; Κι όμως το νιώθω, κάτι με καλεί.. πρέπει να φύγω!» Η Ζαν περπατούσε  νευρικά και......

 έριχνε αφηρημένα κάποια ρούχα μέσα σε μια βαλίτσα.. μια όμορφη χρωματιστή βαλίτσα. Την έκλεισε με δύναμη, πήρε μαζί της μια τσάντα με όλα τα χρήματα, ταυτότητα και διαβατήριο. «Δεν θα ξαναγυρίσω», σκεφτόταν. «Όχι άλλο, όχι τέτοια ζωή.. Ας πάω στο σταθμό και όποιο τρένο φεύγει, θα με πάρει μαζί του. Έτσι κι αλλιώς δεν έχω προορισμό.»Έφυγε κλείνοντας την πόρτα του σπιτιού της με δύναμη… Ένιωσε ένα πόνο στην καρδιά.. όμως κατέβηκε τις σκάλες με αποφασιστικά βήματα. Προχώρησε, πήρε ένα ταξί και πήγε στο σταθμό. «Παρακαλώ ένα εισιτήριο για το τρένο που φεύγει τώρα..» είπε στην υπάλληλο. Η κοπέλα την κοίταξε παραξενεμένα. «Ξέρετε αυτή τη στιγμή ξεκινάει..» «Δεν με ενδιαφέρει», τη διέκοψε βιαστικά η Ζαν. «Δώσε μου το εισιτήριο να προλάβω..» Η υπάλληλος της έδωσε το εισιτήριο, σιωπηλή. «Στην 5^η γραμμή», είπε.Η Ζαν έτρεξε και μόλις που πρόλαβε να μπει στο τρένο, ακούστηκε το σφύριγμα και ξεκίνησαν…Κάθισε σε μια θέση στο παράθυρο, κοίταξε έξω και άρχισε να χαλαρώνει. «Πού πηγαίνω;» σκέφτηκε. «Δεν έχει σημασία, τώρα ταξιδεύω». Βολεύτηκε καλύτερα και κοίταξε με μεγάλο ενδιαφέρον το τοπίο, που περνούσε κάθε στιγμή από μπροστά της.. Μετά από τρείς ώρες διαδρομής έκλεισε για λίγο τα μάτια της. Κάποια στιγμή ένιωσε το τρένο να σταματάει.. «Τι συμβαίνει;» ρώτησε ενοχλημένη. Ο ελεγκτής της εξήγησε ότι θα είχανε μια μικρή καθυστέρηση. «Έχουμε μια ανταπόκριση με άλλο τρένο» της είπε. «Μην ανησυχείτε, ελπίζω να μην αργήσει πολύ..» Η Ζαν ξανάκλεισε τα μάτια και περίμενε. Δεν είχε άλλη επιλογή, δεν έχω να περιμένω τίποτα..τίποτα! σκεφτόταν, και μια βαθιά μελαγχολία την πλημμύριζε. Από μακριά ακούστηκε ένα σφύριγμα. «έρχεται το τρένο», σκέφτηκε κι ένιωσε μια μεγάλη ανυπομονησία μέσα της. Κόλλησε το πρόσωπο της στο τζάμι και με μάτια ορθάνοιχτα περίμενε να κοιτάξει μέσα του. Το άλλο τρένο πλησίασε και σταμάτησε σιγά δίπλα στο δικό της. Οι μορφές των ανθρώπων περνούσαν γρήγορα από μπροστά της, ώσπου σε ένα παράθυρο είδε δύο μάτια καρφωμένα να ψάχνουν και αυτά με την ίδια αγωνία κοιτώντας το τρένο της! Κοιτάχτηκαν με τόση δύναμη, που τα τρένα σταμάτησαν απότομα, τα παράθυρά τους το ένα απέναντι στο άλλο.. Ο άντρας από το άλλο τρένο την κοίταξε βαθιά σαν να ήθελε  να μπει  μέσα στην ψυχή της.. «Ποιος είσαι;» ρώτησε η Ζαν με το βλέμμα. «Είμαι ο Ζαν!» της απάντησε ο άντρας από το άλλο τρένο. «Εσύ ποια είσαι;» «Εγώ είμαι η ..Ζαν!»απάντησε κατακόκκινη. Οι καρδιές τους χτυπούσαν τρελά..άνοιξαν τα παράθυρα και άρπαξαν ο ένας τα χέρια του άλλου. «Εγώ είμαι εσύ»,φώναξε ο Ζαν.. «Εσύ είμαι εγώ» φώναξε η Ζαν..Ένιωσαν μια αβάσταχτη αγωνία, χαρά, έκπληξη, αγάπη, έλξη.. Τα χέρια τους σφιχτοδεμένα είχαν μελανιάσει από τη δύναμη, ο ιδρώτας, έτρεχε από το μέτωπο τους! Τα τρένα, σφύριξαν.. «Πάει,αυτό ήταν, θα χαθούμε»είπε η Ζαν. «Όχι, όχι» φώναξε με δύναμη ο Ζαν..Το τρένο ξεκίνησε αργά. Τα χέρια τους ήταν αδύνατο να αφήσουν το ένα το άλλο, τα μάτια τους βροντοφώναζαν. . Ή τώρα ή ποτέ.. «Τώρα!» ούρλιαξε ο Ζαν. «Ναι, τώρα!» είπε η Ζαν και με ένα πήδημα ακόμα χωρίς να αφήσουν τα χέρια, βγήκαν και οι δύο από το παράθυρο και σωριάστηκαν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου.. Εκεί.. στο χώμα, πάνω στη γή.. χωρίς να ξέρουν που βρίσκονται. Χωρίς ταυτότητες, διαβατήρια, χρήματα, βαλίτσες.. Αγκαλιάστηκαν δυνατά και κοιτάχτηκαν ευτυχισμένοι! Ο ήλιος άρχισε να ξεπροβάλλει γελαστός.. τα πουλιά τραγουδούσαν εμβατήρια νίκης! Περπατούσαν πιασμένοι από το χέρι, χωρίς να μιλούν.. Δεν χρειαζόταν, ήταν πλήρης.. ήπιαν νερό από μια πηγή χαρωπή, έφαγαν φρούτα από τα δέντρα και αγκαλιάστηκαν έτσι απλά, για να νιώσουν ο ένας τη ζεστασιά του άλλου.. οι άνθρωποι που ήταν στο τρένο και είδαν όλο αυτό το σκηνικό τρόμαξαν «Είναι και οι δύο τρελοί» είπαν.. Όμως.. τα δέντρα, τα πουλιά, ο άνεμος, η βροχή, ο ήλιος, η γη, το σύμπαν ολόκληρο..είπε
«Είναι δύο άνθρωποι ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ.. ΑΣ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΟΥΜΕ!.» 

Μαρία Καούνη