Χθες βρέθηκα για πρώτη
φορά σε μια χορωδία..αφήνοντας τους ήχους της μουσικής να γλιστρήσουν στα αυτιά
μου συνειδητοποίησα πως δεν τρέφουμε την ίδια εκτίμηση για τους ήχους ....
και τις
παύσεις. Αυτές τις απόλυτες μικρές σιωπές που δημιουργούμε για να δώσουμε
έμφαση στα λόγια μας… μια ήπια ανάπαυση στο νού μας, μα που δεν σκεφτήκαμε ποτέ
πως αυτές οι σιωπές , έχουν τόσο ήχο μέσα τους. Έχουν γαλήνη, ηρεμία και κυρίως
ένα τόσο διδακτικό έργο. Σκέψου… Η μέρα
μας είναι γεμάτη σιωπηρούς ήχους και αναστεναγμούς του αέρα. Μια μέλισσα
περνά.. τα λουλούδια ανοίγουν.. ένα
μυαλό που λειτουργεί σιωπηρά σαν υποδειγματικό μηχάνημα. Άραγε πόσο καλύτερα
ακούμε αυτά που γίνονται γύρω μας, αν μάθουμε την αξία της σιωπής; Μένοντας
βέβαια πάντα σε εγρήγορση για να μη χάσουμε τη πραγματικότητα, αλλά κάνοντας
ειρήνη με τη γλώσσα μας και τη γνώση του πότε πρέπει να μιλάμε και πότε να σιωπούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου