“Η ιστορία της εικόνας του Ταξιάρχη της Λέσβου’’

Η εικόνα  του Ταξιάρχη είναι μοναδική σε ότι αφορά το τρόπο και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες δημιουργήθηκε μα και τα υλικά με τα οποία ιστορήθηκε. Η ζωντανή μας παράδοση την τοποθετεί στο1000 με 1100 μ.Χ.την εποχή.....

δηλαδή που σε όλο το Αιγαίο κυριαρχούσαν και λεηλατούσαν τα παράλια του οι Σαρακηνοί πειρατές. Ο ιερός αυτός χώρος ήταν αντρικό μοναστήρι προς τιμή των Αρχαγγέλων. Οι πειρατές έμαθαν ότι εκεί υπάρχει πολύς πλούτος και μια νύχτα που οι μοναχοί βρισκόταν στον ιερό ναό συγκεντρωμένοι στη Θεία τους Λειτουργία, μπήκαν με σχοινιά από τα τείχη και τους έσφαξαν. Μέσα στο ιερό Άγιο Βήμα του ναού μαζί με τον ιερέα που έκανε την Θεία Λειτουργία βρισκόταν κι ένα δεκαεφτάχρονο καλογεροπαίδι, ο δόκιμος Γαβριήλ που βοηθούσε στα τελούμενα. Αυτός βλέποντας την φοβερή σφαγή κατόρθωσε να ξεγλιστρήσει από το παράθυρο του Αγίου Βήματος, να ανεβεί στην σκεπή και να κρυφτεί. Αυτό το αντιλήφθηκαν οι πειρατές και αφού λεηλάτησαν τον ναό και όλο το μοναστήρι, θέλησαν να πιάσουν και τον δόκιμο Γαβριήλ για να μην αφήσουν μάρτυρα. Έβαλαν λοιπόν σκάλες και ανέβηκαν στην στέγη για να τον πιάσουν. Αλλά η στέγη μετατράπηκε σε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα και στο μέσον, πανύψηλος και αγριωπός με σπαθί στο χέρι που πετούσε αστραπές ο Ταξιάρχης έτοιμος για να τους επιτεθεί. Πανικόβλητοι οι πειρατές τράπηκαν σε άταχτη φυγή προς τη θάλασσα, αφήνοντας όλα τα κλοπιμαία μέσα στην αυλή του μοναστηριού. Ο  δόκιμος μοναχός, που από θαύμα σώθηκε μόλις συνήλθε κατηφόρισε μέσα στο ναό για να παράσχει τις πρώτες βοήθειες στους συντρόφους του. Εκεί τους βρίσκει όλους σφαγμένους. Τότε του ήρθε μία θεία έμπνευση, να συγκεντρώσει το αίμα των σφαγμένων μοναχών να το αναμείξει με χώμα, να φτιάξει πηλό και να ιστορήσει τη μορφή του Αρχαγγέλου Μιχαήλ όπως την είδε πάνω στην σκεπή κατά την θαυμαστή παρουσία του. Άρχισε να πλάθει την εικόνα του Ταξιάρχη ανάγλυφη δίνοντας την μορφή εκείνη που πάνω στην σκεπή ο ίδιος είδε.Ήταν δε τόσο αφοσιωμένος στην προσπάθεια του να δώσει στον πηλό τη μορφή του Αρχαγγέλου ώστε δεν πρόσεξε ότι ο πηλός τελείωνε. Έτσι τελείωσε το πρόσωπο του και το υπόλοιπο σώμα του το έφτιαξε αναγκαστικά πολύ μικρό, δυσανάλογο και ασύμμετρο. Ενώ στο μοναστήρι παιζόταν αυτό το δράμα η ζωή στους γύρω συνοικισμούς συνεχιζόταν ήσυχη. Μόνο ένα τσοπανόπουλο καθώς αγνάντευε τη θάλασσα είδε κουρσάρικα καράβια λίγο πιο μέσα από την ακτή. Πήδηξε στο άλογο του και κάλπασε προς τη μονή για να ειδοποιήσει τους μοναχούς να φυλαχτούν. Το θέαμα όμως που αντίκρισε, τον έριξε κάτω λιπόθυμο. Όταν συνήλθε, έτρεξε να ειδοποιήσει τον άρχοντα του Στένακα για τα συμβάντα. Εκείνος ξεκίνησε αμέσως προς το μοναστήρι με άλλους πενήντα καβαλάρηδες. Όταν μπήκαν στο ναό είδαν του μοναχούς σφαγμένους και πνιγμένους στο αίμα και τον ηγούμενο νεκρό. Πήδηξαν όλοι στα άλογα τους και ακολουθώντας τα χνάρια των πειρατών, πλησίασαν σε ένα πλάτωμα. Απότομα σταμάτησαν, το θέαμα που αντίκρισαν τους έκανε και ανατρίχιασαν. Είδαν αυτούς που καταδίωκαν νεκρούς και σκορπισμένους σε όλο το πλάτωμα. Μια σπαθιά που άρχιζε από το μέτωπο και έφτανε ως τη κοιλιά , ήταν χαραγμένη στο σώμα του καθενός και το άνοιγε στα δύο. Η μαχαιριά σε κάθε σώμα ήταν ακριβώς η ίδια. Πέρασαν αιώνες.. το μοναστήρι ερειπώθηκε από τις αλλεπάλληλες επιδρομές των Αγαρηνών.. τον 18^ο αιώνα ο μικρός παλαιός ναός αντικαταστάθηκε με νέο και μεγαλύτερο μα η ανάγλυφη θαυματουργή εικόνα του Αρχαγγέλου διασώθηκε ως τις μέρες μας, όπως ακριβώς την  φιλοτέχνησε ο δόκιμος Γαβριήλ. Διατηρεί την πρώτη ζωντάνια της και παραμένει αναλλοίωτη από το χρόνο. Τέλος με την πάροδο του χρόνου έχουν καταγραφεί μαρτυρίες πιστών, πως η μορφή του Ταξιάρχη, αλλάζει όψη φανερώνοντας τα συναισθήματα του απέναντι στον προσκυνητή.

                                                                          

                                                    Γεώργιος Καραντζάς