Oτι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό.

             Φτάσαμε , λοιπόν, αισίως στο δεύτερο τεύχος της εφημερίδας μας ‘Νυχτερινό σχολά’ το οποίο θα το βρίσκεται πλέον και διαδικτυακά με τον τίτλο 6^th Magazine. Είμαστε περήφανοι για το κατόρθωμα μας κι αυτό γιατί είχαμε την τύχη να διαπιστώσουμε στην πράξη πόσο δύσκολη είναι η έκδοση μιας σχολικής εφημερίδας. Όμως αντλούμε τη δύναμη μας από δύο παράγοντες: το.....

σκοπό της εφημερίδας να συμβάλλει στην ανάδειξη των δραστηριοτήτων του σχολείου μας και να προτρέψει περισσότερους συμμαθητές μας να συμμετάσχουν σε αυτό(η συμμετοχή μέχρι στιγμής έχει διπλασιαστεί σε σύγκριση με πέρυσι και συνεχίζεται), και τέλος την απήχηση που θέλουμε να έχει η έκδοσή του σε εξωτερικούς αρμόδιους παράγοντες. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι μου αρέσει που συνεχίζουμε να πιστεύουμε σε αυτή την ιδέα αν σκεφτείς ότι το μόνο που χρειάζεσαι μερικές φορές για να ξεκινήσεις κάτι είναι κάποιος να πιστεύει σε εσένα και η όρεξη να κάνεις ότι περνάει από το χέρι σου για να τον βγάλεις αληθινό… Ας μπω, όμως, στο θέμα γιατί θέλω να μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία που διάβασα πρόσφατα και έλεγε τα εξής:
 Έδινε Πανελλήνιες και είχε προετοιμαστεί καλά. Εκείνο το πρωί η Ανθή έκανε μια γερήεπανάληψη τα sos και πήγε να δώσει το τελευταίο μάθημα. Λατινικά. Όταν ήρθε η ώρα να μπουν μέσα, η Ανθή σηκώθηκε και έφυγε πριν δώσει. Έτσι με το bic και την ταυτότητα στο χέρι βγήκε από το κτίριο, κάθισε σε μια στάση λεωφορείου και μέτρησε 3.000 αυτοκίνητα. Τον επόμενο χρόνο αποφάσισε να μην ξαναδώσει, αλλά να κάνει αίτηση σε ένα δημόσιο ΙΕΚ, στο οποίο σπούδασε Γραφιστική, και σήμερα είναι μία από τις καλύτερες επαγγελματίες του χώρου. Παρ’ όλα αυτά συνειδητοποίησε ότι η Τέχνη και οι Ανθρωπιστικές Επιστήμες ήταν κάτι που πάντα της άρεσε και πήρε και το πτυχίο της από το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο στο οποίο σπούδασε παράλληλα με τη δουλειά. Μου άρεσε λοιπόν αυτή η ιστορία για πολλούς λόγους και αρχικά γιατί θυμίζει πως η ζωή δεν τελειώνει στα 18 ή στα 20. Μοιάζει με την ιστορία πολλών από εμάς που είτε δεν καταφέρανε να τελειώσουνε την βασική εκπαίδευση είτε δεν καταφέρανε να εισαχθούνε σε κάποια σχολή του πανεπιστημίου στην ηλικία των 18 χρόνων. Αυτοί οι άνθρωποι, ΕΜΕΙΣ, το προσπαθούμε με πολύ όρεξη τώρα.. και θέλω να πιστεύω ότι ο καθένας από εμάς θα γράψει την δική του ιστορία, θα παλέψει για να φτάσει στην δική του Ιθάκη, μέσα από προσωπικές στερήσεις και πολύ αγώνα.. Θέλω να συνεχίσω να πιστεύω ότι στον Ευκλείδη υπάρχουν μελλοντικοί δικηγόροι, οικονομολόγοι, γραφίστες, τουριστικοί υπάλληλοι, παιδαγωγοί, προγραμματιστές… άλλωστε υπάρχουν ένα σωρό ιστορίες ανθρώπων που το αποδεικνύουν αυτό..

ΔΕΝ ΛΕΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΥΚΟΛΟ… ΛΕΩ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙ  ΝΑ ΓΙΝΕΙ..

                 Καλή ανάγνωση….

Νοχουτίδου Μένια